Zaburzenia psychiki
W początkowej fazie anoreksja powoduje poczucie euforii. Pozornie ma to związek z poczuciem dumy i zadowolenia u chorej, a w efekcie jest to reakcja obronna organizmu na ból i cierpienie, jakiego doświadcza on w samotnej walce z procesami destrukcji (wydzielanie hormonów uspokajających i tonizujących). Wraz z postępującym wyniszczeniem organizmu na skutek głodowania, chorzy stają się rozdrażnieni, a następnie apatyczni. Stan ten przechodzi w depresję. Pojawiają się przypadki samookaleczeń, myśli samobójcze i próby ich realizacji. Szacuje się, że około 50% przypadków śmiertelnych anoreksji następuje w wyniku samobójstwa.
Przyczyny i zapobieganie
Anoreksja to choroba cywilizacyjna, rodzaj fobii - chory odczuwa strach przed samym sobą, i za wszelką cenę pragnie dostosować się do wymogów współczesnego świata.
Podłożem choroby są na ogół konflikty emocjonalne powstające w okresie dojrzewania. Chorzy często mają zaburzone poczucie własnej wartości. Przesada w odchudzaniu może być sposobem na zdobycie psychicznej kontroli nad swoim życiem.
Anorektycy to najczęściej perfekcjoniści i na każdy zarzut, że coś z nimi jest nie tak, reagują zdenerwowaniem, zaprzeczają i przyjmują postawę obronną. U podłoża rozwoju choroby leżą m.in. problemy w rodzinie, zaburzenia poczucia tożsamości, skłonności do narcyzmu.
Ponadto, panujące w dzisiejszym świecie kanony piękna oraz promowanie bardzo szczupłej sylwetki w mediach mają ogromny wpływ na podjęcie decyzji o odchudzaniu.
- Niezadowolenie z wyglądu zewnętrznego - prowadzi do obsesyjnego myślenia o jedzeniu i skłania do stosowania diet odchudzających, zwiększających ryzyko zaburzeń jedzenia. Ponadto, wszelkim ograniczeniom żywieniowym towarzyszy obsesyjny strach przed przytyciem
- Brak akceptacji zmian psychofizycznych, które niesie ze sobą dojrzewanie - dziewczęta cierpiące na anoreksję unikają kontaktu z innymi osobami, zwłaszcza z chłopcami. Zaprzeczają własnej seksualności. Często towarzyszy temu poczucie niepewności własnej atrakcyjności.
- Lęk przed "dorosłością" - część kobiet cierpiących z powodu anoreksji boi się dojrzałości fizycznej i psychicznej. W wyniku unikania jedzenia ich sylwetka zatrzymuje się na etapie rozwojowym dziecka.
- Niska samoocena i brak wiary w siebie - osoby chore są solidne, koncentrują się na nauce, cechuje je duża potrzeba sukcesu, ale także niepewność, lęk przed niepowodzeniami, nadmierny krytycyzm wobec siebie
Jak pomóc?
Najskuteczniejszą formą pomocy jest połączenie psychoterapii z leczeniem farmakologicznym.
W terapii powinna uczestniczyć cała rodzina, a nie tylko osoba chora na anoreksję. Rodzina jest bardzo ważnym elementem wsparcia, gdyż szanse na remisję choroby po wyleczeniu mogą radykalnie się zmniejszyć a nawet ustąpić.
Badania wskazują, że samotne kobiety leczone w szpitalu często doświadczają nawrotów choroby. Natomiast chore, które miały za sobą wsparcie psychiczne, zwykle same uświadamiały sobie swoją sytuację i wykazywały silną motywację do radykalnej zmiany zachowania. Leczenie ambulatoryjne niestety jest niestety mniej efektywne niż leczenie przy pomocy psychoterapii.
Należy pamiętać, że osoby, które pozornie wyszły z anoreksji, zwykle naznaczone są silną obawą przed powrotem choroby. Dlatego bardzo ważną rzeczą jest, aby „uzdrowiona” miała świadomość, że zawsze może szybko uzyskać pomoc terapeuty, któremu ufa i przy którym czuje się bezpiecznie.
Są kobiety, które po wyleczeniu nie osiągają normalnej, zdrowej wagi ciała. One nie mogą być uznane za wyleczone, ponieważ nadal intensywnie myślą o swojej wadze i jedzeniu, i unikają wszystkiego, co mogłoby zmienić ich dotychczasowy sposób życia.
Na tym etapie, terapia powinna być przeprowadzona od początku. W ostatnim czasie, dzięki lepszemu poznaniu przyczyn anoreksji i coraz większej ofercie terapeutycznej, ilość przypadków śmiertelnych wśród chorych, zmniejszyła się do około 10%.
Można wyodrębnić trzy typy interwencji stosowane w odniesieniu do tej choroby:
- izolacja od patologicznego wpływu środowiskowego
- pomoc medyczna
- psychoterapia
Wielu specjalistów jest zdania, że nie można leczyć skutecznie anoreksji wtedy, kiedy chory pozostaje wśród swoich bliskich. Izolacja jest zwykle konieczna aż do osiągnięcia rzeczywistej poprawy. Czasami trzeba karmić osobę chorą w sposób wymuszony i stopniowo uczyć ją zmiany w dotychczasowym sposobie odżywiania.
! Niezwykle ważne jest zapobieganie anoreksji poprzez eliminowanie jej podstawowych przyczyn. Staje się to możliwe wtedy, gdy rodzice uczą swoje dzieci realistycznego myślenia i gdy wprowadzają je w świat dojrzałej miłości, tworząc w ten sposób klimat bezpieczeństwa i stymulując optymalny rozwój.
To wszystko może dokonać się jedynie w tych rodzinach, w których rodzice są zdolni do konsekwentnego i cierpliwego podjęcia trudu odpowiedzialnego wychowania.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz